Epilog.

    Jestem szczęśliwa. Okropnie szczęśliwa. Mam cudownego męża, Nikole oraz 3-letniego synka Kubę. Ślub wzięliśmy dosyć szybko, 3 miesiące po moim wyjściu ze szpitala. W noc poślubną wybraliśmy się do Włoch, w których spędziliśmy tydzień. Niecałe trzy tygodnie potem dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Mario powiedziałam o tym przed treningiem.

*Retrospekcja*
    Dziewczyna niepewnie weszła do salonu, w którym siedział jej mąż.
-Kochanie - zaczęła - muszę Ci coś powiedzieć.
-Tak, Kotku?
-Będziesz tatą - szybko powiedziała.
-Naprawdę? Nawet nie wiesz jak się cieszę - wziął ją na ręce i okręcił całując ją przy tym - Kocham Cię.
-Ja Ciebie też.
-Może zadzwonię do trenera i powiem, że nie dam rady? - uśmiechnął się chytrze.
-Nie, nie, nie - zaśmiała się kobieta.
    Dało się słyszeć jęki i marudzenie Mario. Pożegnali się czułym pocałunkiem i mężczyzna wyszedł na trening. Kiedy tylko przekroczył próg pomieszczenia, w którym ćwiczyli usłyszał głos trenera.
-Spóźniony jesteś.
-Będę tatą - krzyknął dumny.
    Dało się słyszeć różnego typu gratulacje. Po 3 seriach treningów, piłkarz wrócił o 19:30 zmęczony do domu, w którym czekała na niego kolacja, która przygotowywała jego małżonka i Nikola.

***

    Siedzieliśmy przy stole i jedliśmy śniadanie. Nasze życie było niczym sen na jawie. Zawsze marzyłam o takim, a teraz to jest rzeczywistość. Jadąc do Monachium, do taty nie myślałam, że rozpocznie się kolejny rozdział w moim życiu, a może nie kolejny, a ciąg dalszy z Mario Götze w roli głównej. Historia ze szczęśliwym zakończeniem. Cudowny dom, rodzina, przyjaciele. Jestem również dziennikarką w gazecie sportowej, która cieszy się dużym szacunkiem i uznaniem wśród fanów sportu. A Wiktoria? Cóż. Wiktoria i Marco są małżeństwem. Czy się przyjaźnimy? Nie potrafię jej zaufać tak jak przedtem, chociaż rozmawiamy tak jak dawniej, to nie ma tego samego zaufania z mojej strony. Mam nadzieję, że to się zmieni. Wszystko, chyba idzie w dobrym kierunku. Mama się nie odezwała. Okazało się, że to ona przywiozła do mnie Nikolę.

Jeśli kogoś kochasz to nigdy nie odpuszczaj i walcz o swoją miłość.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Hej <3
To już epilog :x
Nie umiem pisać zakończeń ;x xd
Na pewno będzie kontynuacja tego opowiadania!
Czytając Wasze komentarze robi mi się strasznie ciepło. Nawet nie wiecie ile one mogą znaczyć <3
Tak jak uprzedzałam założyłam nowego bloga. Już są bohaterowie, a prolog powinien pojawić się za dwa-trzy dni. 

http://kochamcie-ichliebedich.blogspot.com

Zapraszam :)

Dziękuję za wszystkie wyświetlenia i komentarze! <3
Kocham Was! <3
Natalia.

Rozdział 15.

*Trzy miesiące później*
    Natalia i Mario nadal nie są razem. Dziewczyna wybaczyła mu zdradę, ale nie potrafi zaufać mu po raz kolejny. Mimo, że go kocha to nie potrafi. Boli ją to, że zrobił jej takie świństwo. Planowali już razem przyszłość, a tu nagle wszystko prysło niczym bańka mydlana. Oboje czuli się jak w bajce, kiedy byli razem. A ostatnie miesiące to najgorszy koszmar, z którego za żadną cenę nie mogą się 'wybudzić'. Mimo, że to ich 'sen', to nie mogą zrobić go po swojej myśli. Mario zamknął się w sobie. Nikt nie może do niego dotrzeć. Ani rodzina, trener, przyjaciele, ani nawet Marco. Niesamowite jest to jaki wpływ miała na niego ta dziewczyna. Kiedy była przy nim był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Kiedy jej nie ma to jego szczęście przemienia się w najgorsze przeciwieństwo. Marco posłuchał jedynie w kwestii alkoholu. Wolał się upić, lecz jego przyjacielowi udało się wybić mu to z głowy.
    W ostatnim czasie wydarzyła się rzecz, o której by nawet nikt nie pomyślał.

*Retrospekcja, około 3 tygodnie temu*
    Siedziałam sama w domu. Nikoli nie było, ponieważ rozpoczął się rok szkolny i chodziła ona do szkoły.
Kolejny dzień, tydzień, miesiąc bez Mario. Jestem w 3 miesiącu ciąży. Oczywiście ojcem jest Götze, bo kto inny mógłby to być. Nic mu o tym nie mówiłam. Nie wiem, czy mu powiem, chociaż wiem, że powinnam to zrobić. Przeglądałam zdjęcia, kiedy zadzwonił dzwonek. Podeszłam do drzwi i je otworzyłam, lecz o dziwo nikogo za nimi nie było. Moje nogi zaprowadziły mnie w miejsce to samo co poprzednie, czyli do sypialni. Usiadłam na łóżku i kontynuowałam oglądanie fotografii. Usłyszałam jakieś skrzypnięcia na schodach. Wyszłam z pokoju i poczułam, że spadam. Spadałam ze schodów. Lecz ktoś mi w tym 'pomógł'. W ostatniej chwili usłyszałam znajomy głos i zauważyłam znaną mi twarz. To była ona. Niby zniknęła z mojego życia. Nie odzywała się, a teraz robi coś takiego. Szybko wyszła z pomieszczenia. Byłam szczęśliwa, że nie upadłam na mój delikatnie zaokrąglony brzuch. Sama się zdziwiłam, ponieważ podniosłam się z podłogi i od razu udałam się na kanapę, na której się położyłam. Odczekałam chwilę, a następnie poszłam do kuchni po coś do picia. W szklance był sok. Musiałam go nalać wcześniej i nie wypić, więc zrobiłam to teraz. Sama dziwiłam się sobie, że byłam tak spokojna, pomimo tego co wydarzyło się chwilę temu. Może to przez ciąże. Dzisiaj miałam mieć wizytę u ginekologa. Skierowałam się do drzwi, ponieważ ktoś się do nich dobijał. Otworzyłam je nawet nie patrząc kto to, czego od razu pożałowałam. Otóż przed drzwiami stał Mario. Chciałam zamknąć drzwi, ale mi to uniemożliwił, ponieważ trzymał rękę na klamce.
-Porozmawiaj ze mną, proszę. Nie potrafię bez Ciebie żyć. Kochanie - popatrzył na mnie oczami, z których można było wyczytać ból i tęsknotę.
    Zrezygnowana wpuściłam go do środka. Zaproponowałam coś do picia, lecz odmówił.
-Wybacz mi. Wiem, że jestem dupkiem, idiotą, skończonym kretynem i mógłbym tak wymieniać w nieskończoność. Wiem, że na Ciebie nie zasługuję. Ale... Ja Cię kocham, cholernie bardzo kocham. Zacznijmy wszystko od nowa. Wróć do mnie - piłkarz już przede mną klęknął, a z kieszeni wyjął małe pudełeczko - Już dawno chciałem to zrobić. Znamy się 4 lata, a ja darzę Ciebie miłością odkąd się poznaliśmy. Gdyby nie to, że bałem się Twojego odrzucenia, to poprosiłbym od razu, abyś została moją dziewczyną. Jeśli już wtedy bym spytał, to jaka byłaby Twoja odpowiedź?
-Tak - odpowiedziałam cicho, prawie niesłyszalnie.
-Jaki ze mnie idiota - powiedział do siebie, a na mojej twarzy, mimo wszystko wkradł się delikatny uśmiech. - Wiem, że możesz się nie zgodzić, ale zaryzykuję. Nie popełnię takich błędów jak wcześniej. Nie zdziwię się jak dostanę w twarz, ale... Natalia, czy zostaniesz moją...
    Nie dokończył, ponieważ złapałam się za brzuch i trzymałam go kurczowo. Niemiec od razu mnie złapał, ponieważ bym się przywróciła. Położył mnie na kanapie. Widziałam strach w jego oczach.
-Kotku, co Ci jest?
    Nie wiedziałam co się dzieje. Mario zadzwonił do Łukasza i oznajmił, że zabiera mnie do szpitala. Od razu powiedział dokładnie, do którego. Zniósł mnie do samochodu i ruszyliśmy. Na pewno mój kierowca złamał nie jeden przepis drogowy. Po kilku minutach byliśmy na miejscu.

*Mario*
    Nie miałem pojęcia co się dzieje. Natalia trzymała się za brzuch. Widać było, że ją boli i nie może się przez to ruszyć, dlatego zabrałem ją na ręce i szybko zawiozłem do szpitala. Czekałem na korytarzu, ponieważ zabrali ją na salę. Siedzieli ze mną już Łukasz z Ewą, Miki oraz Lewy, którym wytłumaczyłem co się stało. Po około godzinie wyszedł lekarz i do nas podszedł. Tak bardzo bałem się o moją małą Natkę.
-Państwo są z rodziny Pani Guardioli? - zapytał.
-Jasne - odpowiedziała Ewa.
-Co z nią? - Spytałem od razu.
-Cóż. Z Panią Natalią dobrze, jej stan jest stabilny. Bardzo mi przykro, ale nie udało nam się uratować dziecka. Mam też złą wiadomość dla Państwa. Pani Natalia jest w śpiączce, nie wiemy kiedy się wybudzi. Proszę o cierpliwość, a teraz przepraszam, lecz muszę już iść - zakończył.
    Jak to dziecka nie dało się uratować. Jakiego dziecka? Czy to było moje dziecko? I śpiączce? Ale... Nie mogę w to uwierzyć. Od razu weszliśmy na salę, w której leżał mój Aniołek. Była taka blada. Jej jasne, blond włosy 'rozsypane' były po całej poduszce. Podszedłem do łóżka, usiadłem na krześle i łapiąc jej dłoń, pocałowałem ją w nią. Splotłem nasze palce razem i oparłem głowę o nasze ręce. Nawet nie wiem ile tak siedziałem, ale zostałem sam na sali. Ewa wychodząc oznajmiła, że zajmie się Amelią. Nie ruszyłem się z miejsca. Łza spłynęła mi po policzku. Nie mogę znieść myśli, że mógłbym więcej nie usłyszeć jej cudownego śmiechu. Nie zobaczyć uśmiechu, który zdobił jej twarz. Jedno jest pewne, będę przy niej cały czas.

*Teraźniejszość*
    Kolejny dzień, tydzień, kiedy przychodzę do Natalii, do szpitala. W sumie to w ogóle stąd nie wychodziłem. Byłem całe noce przy niej. Popołudniami przychodziła Ewa z Agatą i wyganiały mnie do domu. Ulegałem, ale szybko wracałem. Dzisiaj od rana miałem dziwnie dobry humor. Wszedłem do sali, w której leżała moja Kruszynka i złożyłem delikatny pocałunek na jej ustach. Splotłem nasze palce razem i spuściłem głowę. Poczułem jakby coś się delikatnie poruszyło w mojej dłoni. Myślałem, że mi się wydaje, ale poczułem po raz drugi poruszenie. Powieki Natalii lekko zadrżały i po chwili się otworzyły. Zawołałem lekarza, który wyprosił mnie na korytarz. Szybko skontaktowałem się z chłopakami i ojcem Natki. Po kilku minutach mogłem zająć swoje poprzednie miejsce.
-Kochanie, nareszcie. Byłem przy Tobie ciągle i czekałem, aż się wzbudzisz.
-Wiem. Czułam to - odpowiedziała słabym głosem - Mario, przepraszam. Ja, ja byłam z Tobą w ciąży - spłynęła jej łza.
-Nie płacz, spokojnie - ucałowałem jej rękę.
-Mario, to była Ann. To ona mnie zepchnęła. Gdzie Nikola?
-Spokojnie, wszystko wiem. To ona dodała Ci do soku tabletki na poronienie. Z Ewą, spokojnie. Kocham Cię.
-Ja Ciebie też - odpowiedziała.
-Mogłabyś to powtórzyć? - poprosiłem.
-Kocham Cię Kretynie - uśmiechnęła się.
-Jak ja za Tobą tęsknię. Proszę. Wróć do mnie - popatrzyłem jej w oczy, a nasze dłonie delikatnie ścisnąłem.
    Delikatnym skinieniem palca, poprosiła, abym się do niej przysunął. Powoli przesuwałem się do jej twarzy.
-Jeszcze troszkę - usłyszałem jej delikatny śmiech.
    Dzieliły nas milimetry. Nie mogłem się powstrzymać i jej nie pocałować, dlatego moje usta przywarły do jej. Delikatnie muskułem jej wargi, które tak bardzo mnie kusiły. Odkąd tylko ją poznałem to zawładnęła moim umysłem. Niechętnie oderwaliśmy się od siebie.
-Wiem, że to nieodpowiedni moment, ale czy zostaniesz moją żoną? - nie wiem co mną kierowało, że w tym momencie o to spytałem - wiem, że chciałaś, aby stało się to na meczu, ale...
-Tak - jej usta wygięły się tworząc uśmiech.
    Delikatnie musnąłem po raz kolejny jej usta. Włożyłem jej pierścionek na palec. Zawsze nosiłem go przy sobie. Nie mam pojęcia, dlaczego. Po prostu czekałem, aż wreszcie będę mógł go dać mojej największej i jedynej miłości. Uśmiechy nie schodziły nam z twarzy. Nie dane nam było nacieszyć się sobą. Po chwili cała zgraja wpadła do sali, a ja po cichu wyszedłem i zadzwoniłem do Pepa.
-Dzień dobry.
-Witaj Mario.
-Mam pytanie.
-Słucham Cię.
-Czy zgadza się Pan, abym mógł poprosić Natalię o rękę? To znaczy. Czy mógłbym prosić Pańską córkę o rękę? To znaczy. Czy mógłbym prosić Pana o rękę Pańskiej córki - język mi się plątał. Odkąd odszedłem z Bayernu, to zwracałem się do ojca Natalia przez 'Pan'.
-Spokojnie - zaśmiał się - Tak.
-Uff, to dobrze, bo się zgodziła godzinę temu - usłyszałem śmiech byłego szkoleniowca - Przepraszam, ale muszę kończyć. Do widzenia.
-W Dortmundzie będę jak najszybciej. Do widzenia
    Wróciłem do Natalii i chłopaków.

*Natalia*
    Mario jest moim narzeczonym. Jestem taka szczęśliwa, a zarazem smutna, ponieważ straciłam dziecko. Mój przyszły mąż wyszedł, kiedy wpadli chłopcy. Zaczęli mnie ściskać i opowiadać co mnie ominęło.
-Wygraliśmy Super Puchar Niemiec - krzyknął Marco.
-Gratuluję. Szkoda, że tego nie widziałam - posmutniałam.
-Nagraliśmy Ci - wyszczerzył się Robert.
-Kocham Was, ale nie mówicie jaki wynik - zaśmiałam się.
-My Ciebie też. - odparli.
-A to Ci powiemy - zaśmiał się Ilkay.
    Do sali wszedł Mario i usiadł obok mnie.
-Pytałem lekarza, kiedy Cię wypuszczą i wypis dostaniesz jutro rano. Wyniki wyszły dobre.
-Ej, czy Wy - Kuba był zdezorientowany.
-Tak - powiedział dumnie Mario.
-To dlaczego my o niczym nie wiemy? - oburzył się Miki.
-Ale czekaj, czekaj. Co Ty masz na palcu - spostrzegł Lewy.
-Nic - zaśmiałam się, a Götze razem ze mną.
-Pokaż tę rękę - Łukasz złapał moją dłoń - ej, to jak zaręczynowy wygląda.
-No fakt - poparł go Kuba.
-Może dlatego, że to zaręczynowy - odpowiedział mój narzeczony.
-Seeeriooo? - zdziwili się piłkarze. - Gratulacje.
-Dobra, Grubasie. Z jakiej gumy go masz? - śmiał się Kuba.
-A wal się - oburzył się.
-Oj, Kochanie - pocałowałam go w policzek.
    Chłopcy posiedzieli jeszcze chwilę i wyszli. Został tylko Mario i Marco, któremu o 22:30 udało się wyciągnąć mojego ukochanego do domu. Pomogłam mu, wyganiając go do domu. Udał obrażonego, ale gdy tylko go pocałowałam od razu przestał. Drzwi się zamknęły i zostałam sama na sali.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Heej! <3
Jest to ostatni rozdział ;c
Okropnie ciężko mi się rozstać z tym opowiadaniem, dlatego... 

Nie kończę pisania, mam dla Was kolejne opowiadanie. Tak jak wyszło z ankiety, będzie ono dotyczyło Mario Götze. Link do opowiadania podam przy epilogu.

Dziękuję za wszystkie wyświetlenia i komentarze!!! <3

Dziękuję!!! Kocham Was baaaardzo mocno.

Rozdział 14.

    Obudziłam się o 8:40. Nie mogłam w nocy zasnąć. Kiedy się przebudziłam, czułam, że poduszka jest mokra od moich łez. Koło mnie leżała maskotka, typowy misiu, którego dostałam od Mario. Kocham go, ale również nie chcę go widzieć. Sięgnęłam po telefon, na którym na wyświetlaczu widniało mnóstwo połączeń. Jedno od Javiego, dwa od Thiago, a reszta od Mario. Były również wiadomości od tych samych osób. Wiadomości od Alcântary i Martíneza były prawie takie same. Ich treść brzmiała:

Oddzwoń jak wstaniesz. Mamy do Ciebie sprawę.

    Od Mario były typu: kocham Cię, odbierz, proszę , daj mi wszystko wytłumaczyć. Co wytłumaczyć? Zdradził mnie, nie ma nic na swoją obronę. Niechętnie wstałam z łóżka i poszłam się wykąpać. Zadzwoniłam do Thiago, który po chwili odebrał.
-Mała.
-Hej Thiago.
-Co tam?
-Beznadziejnie.
-Jak to?
-Mario mnie zdradził.
-Cooo?
-Nawet dwa razy. Pierwszy jak byliśmy 4 miesiące i to z Ann w walentynki, a drugi dwa dni temu z Wiktorią.
-Od Reusa?
-Mhm. Jaką macie do mnie sprawę?
-Co robisz za kilka dni?
-Nie mam planów, chyba.
-To dobrze, przyjedziemy do Ciebie.
-My?
-No tak. Taki głupi Javier i taki zajebisty Thiago - zaśmiał się, a w tle usłyszałam głos Martíneza, który wypowiadał bliżej nie znane mi słowa do mojego rozmówcy. - Ja muszę lecieć, bo jakiś psychopata mnie goni. Pa.
-Pa - uśmiechnęłam się.
    Podniosłam swoje cztery litery z miękkiego łóżka i wyszłam z sypialni. Miałam już schodzić po schodach, ale wróciłam się, aby sprawdzić, czy Nikola jeszcze śpi. Otworzyłam cichutko drzwi, kiedy zobaczyłam jak słodko wygląda, uśmiech sam wkradł się na moje usta. Drzwi zamknęłam równie cicho, jak otworzyłam. Tak jak miałam zamiar kilka minut temu zejść i zrobić śniadanie temu Szkrabowi, tak teraz to zrobiłam. Gdy byłam już w kuchni stwierdziłam, ze zrobię jej tosty, ponieważ je uwielbiała. Wyjęłam z chlebownika chleb tostowy, a z lodówki szynkę i ser żółty.Odstawiłam wszystko na blat i sięgnęłam po telefon, ponieważ wydobywał się z niego dźwięk, który oznaczał, że ktoś do mnie dzwoni. Na wyświetlaczu widniało zdjęcie Łukasza i połączenie od niego.
-Proszę - odebrałam.
-Dzień dobry. Zamawiała pani ekipę remontową, która zaraz będzie - zaśmiał się - jestem, ja, Marco, Miki, Robert, Kuba, Mats - wymieniał - reszta nie dała rady. Mario chciał przyjść - przemilczałam to.
-Chłopcy, nawet nie wiem jak mam Wam dziękować.
-My uwielbiamy Ci pomagać. Tyle ile Ty dla nas zrobiłaś, to my nigdy się nie odwdzięczymy.
-A przestań. Mam rozumieć, że chcecie coś zjeść? - zaśmiałam się.
-Możesz zrobić - usłyszałam głos Kuby.
-Mogą być tosty?
-Jasne.
-Dobra, pa.
-Pa.
    Odłożyłam telefon na blat kuchenny i poszłam obudzić Nikole. Jak się okazało dziewczynka już nie spała. Była już ubrana i chyba chciała schodzić do mnie. Uczesałam jej włosy i zrobiłam z jej czupryny kłosa. Zeszłyśmy do kuchni i zabrałyśmy się za zrobienie tostów dla piłkarzy. Zrobiłyśmy cały talerz przysmaku Niki. Miałam wyciągać ostatniego tosta, ale zadzwonił dzwonek. Podeszłam do drzwi, aby je otworzyć, ale było to zbędne, ponieważ mężczyźni stali już w korytarzu. Przywitałam się z każdym, po czym udali się do jadalni, gdzie czekali na jedzenie. Przyniosłam talerz pełen ciepłych kanapek, a Nikola niosła do nich sos pomidorowy. Podałam im posiłek i wróciłam do kuchni po sok i szklanki. Chłopcy zajadali się. Kiedy na talerzu już nic nie zostało, a ich brzuchy były pełne, to zabrali się za malowanie. Wynieśli łóżko, które najpierw rozkręcili. Każdy chciał mieć święty spokój, więc pozwolili na to Lewemu, który się wykłócał, iż muszą to zrobić. Z pomieszczenia, w którym pracowali dało się słyszeć śmiechy, ale nie obyło się bez brzydkich słów. Jak to u nich, coś się wylało, ktoś kogoś pomalował. Chciałam zrobić im jakiś obiad, więc przy pomocy mojej małej pomocnicy, wymyśliłyśmy, że zrobimy kurczaka. Wszystkie składniki były w domu, więc bez problemu mogłam robić posiłek. Kiedy kurczak siedział już w piekarniku i za kilka minut miał zostać wyciągnięty, a ziemniaki i surówka były prawie gotowe, zabrałam się za przygotowanie stołu. Niki oglądała jakieś bajki, a ja zabrałam talerze, które po chwili znalazły się przy każdym miejscu, które miało zostać zajęte. Wróciłam po szklanki, które ustawiłam przy każdym naczyniu. Na koniec zostawiłam sztućce, które również znalazły swoje odpowiednie miejsce. Wróciłam do kuchni i przełożyłam ziemniaki do szklanego naczynia i zniosłam kartofle, kurczaka oraz surówkę na stół. Na deser miały być lody z owocami, które już przygotowane stały w zamrażarce, a owoce pokrojone w kostkę w lodówce. Zawołałam wszystkich na dół.
-Minutka - krzyknął Ormianin.
    Nikola już siedziała gotowa do jedzenia. Poszłam obejrzeć pokój, który miał być mojej kuzynki. Wyszedł im świetnie. Wszyscy zasiedliśmy do stołu.
-Wystarczy tylko jedno malowanie. Kolor wyszedł ładny - oznajmił Piszczek.
-I szybko schnie. Do wieczora powinno być dobrze i można w pokoju spać - dodał Kuba.
-Więc może zadzwoń do tych od mebli, żeby przyjechali - zaproponował Mats.
-Dziękuję Wam bardzo - posłałam im uśmiech.
-Przyjemność po naszej stronie - odpowiedział Marco.
    Wszyscy chwalili obiad, przez co było mi miło. Zabrałam zastawę, którą włożyłam od razu do zmywarki i przyniosłam deser.
-Lody - krzyknęli wszyscy.
    Moja ekipa remontowa grała w FIFĘ, czekając na auto z meblami, które wybrała sobie dziewczynka. Około 18:30 przyjechała, więc piłkarze umieścili wszystko w pokoju. Wcześniej otworzyłam tam okno, aby pozbyć się zapachu farby. Siedzieliśmy w salonie, kiedy zrobiło mi się niedobrze.
-Natka, co Ty taka blada? - zapytał Mats.
-Rzeczywiście - poparł go Miki.
-Przepraszam - mówiąc to, szybkim krokiem skierowałam się do toalety.
    Mój obiad krzyczał o to, aby ze mnie wyjść. Po około 7. minutach wyszłam do kuchni, żeby napić się zimnej wody. Przyszedł do mnie Łukasz.
-Natalia, co jest?
-Nie wiem. Od kilku dni źle się czuję.
-Nie zatrułaś się czymś?
-Nie.
-Słuchaj, może Ty jesteś w ciąży.
-Łuk... - chciałam zaprzeczyć - nie wiem. Może...
-Pojadę po testy, hmm?
-Dziękuję.
-Panowie, zbieramy się - powiedział wchodząc do salonu.
    Zostałam sama. No w sumie nie sama, a z Nikolą, ale ona bawiła się w swoim pokoju. A jeśli Piszczek ma rację? Jeśli jestem w ciąży? Bardzo prawdopodobne. Ostatnie dni są okropne. Najpierw ten list od mamy, potem zdrada Mario na imprezie. Następnie dowiaduję się o śmierci cioci, a potem o pierwszej zdradzie Götzego. A teraz? Teraz mogę być w ciąży. Z całą pewnością urodzę i je wychowam. Ojcem na pewno jest Mario. Moje rozmyślanie przerwał mąż mojej przyjaciółki, który podał mi dwa testy.
-Jutro rano przyjdziemy, więc zobaczymy wynik razem - przytulił mnie na pożegnanie i wyszedł.
    Zostałam sama. W domu byłam tylko ja i Niki. Zamknęłam drzwi, gdy tylko mój gość opuścił korytarz. Skierowałam się do pokoju kuzynki. Okazało się, że zasnęła. Przykryłam ją kołdrą i wyszłam. Odświeżyłam się i ułożyłam na łóżku, a z moich oczu płynęły strumienie łez. Rano przyszła rodzina Piszczków. Posiedzieliśmy chwilę i poszłam do łazienki. Wykonałam testy ciążowe. Odczekałam kilka minut i wyszłam ze łzami w oczach. Pokazałam przyjacielowi dwa podłużne paski, na których widniały po dwie kreski. Oznaczało to, że jestem w ciąży. Będę mieć dziecko. Łuki zerknął na nie i od razu mnie przytulił, a chwilę potem byłam w ramionach Ewki.

*Mario*
    Co ja zrobiłem? Jak mogłem zdradzić kobietę swojego życia? Nienawidzę siebie za to. Chcę mieć ją przy sobie. Chcę móc ją całować cały czas. Dotykać. Przytulać. Tęsknię za nią. Chciałem stworzyć rodzinę dla Nikoli. Nadal chcę. Ta mała jest dla mnie jak córka. Poznałem ją, gdy miała dwa lata. Jest tak podobna do Natalii. Kiedy oglądam fotografie małej Natki, to identyczna jak Niki. Muszę ją odzyskać. Potrzebuję jej. Nie potrafię bez niej funkcjonować. To tak jakby mi ktoś odciął dopływ tlenu. Jest dla mnie jak narkotyk, tylko z Natalii nie można się wyleczyć. Siedzę w swoim pokoju w rodzinny domu i nawet nie chcę z niego wychodzić. Moi rodzice bardzo ją lubią. A obaj bracia wprost kochają jak siostrę, a Felix to szczególnie. Kiedy był chory to przy nim była, kiedy miał jakiekolwiek problemy, to zawsze mu pomogła. Nie da się jej nie kochać. Chciałem coś zrobić już dawno, ale teraz nawet nie mogę z nią porozmawiać. Nie odbiera ode mnie telefonów, SMS-ów pewnie też nie czyta i od razu usuwa. Nikogo nigdy nie kochałem tak, jak mojej Natii. Wiem, że na nią nie zasługuję, ale szaleńczo ją kocham. Gdybym mógł tylko cofnąć czas. Nigdy nie dopuściłbym do tych sytuacji. Nie potrafię przestać o niej myśleć. Rzuciłbym dla niej wszystko. Zrobię wszystko, co tylko zapragnie. Jestem w stanie rzucić karierę piłkarza. Zrobię wszystko, aby mi wybaczyła i abyśmy znów tworzyli parę.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Hej :)
Jak Wam się podoba rozdział?
Wielkimi krokami zbliża się koniec ;ccc Nie potrafię się rozstać z tym opowiadaniem!

Dziękuję za komentarze i wyświetlenia!

Pozdrawiam <3

Rozdział 13.

    Porozmawiałam jeszcze chwilę z Ewą i wyszła. Siedziałam sama w salonie i wpatrywałam się w okno. Myślałam o tym, że muszę się uspokoić, będzie teraz ciężko, ale zrobię wszystko, aby Nikola była szczęśliwa. Usłyszałam cichutkie skrzypnięcie i kroki na schodach. Widocznie Mario musiał się przebudzić. Popatrzyłam na niego, ale szybko odwróciłam wzrok, ponieważ jego brązowe oczy wpatrywały się we mnie. Rozrywało mnie od środka. Tak bardzo chciałam się w niego wtulić. Poczuć jego ciepłe, miękkie usta na swoich, ale z drugiej strony siedziała we mnie sytuacja, która miała miejsce na imprezie. Po dłuższych przemyśleniach postanowiłam mu powiedzieć, że zamieszka tutaj Nikola. Udałam się do kuchni, do której poszedł Mario.
-Możemy porozmawiać? - zapytałam.
-Oczywiście - postawił przede mną kubek z gorącą herbatą, z której unosiła się para.
-Nikola tutaj zamieszka.
-Na stałe?
-Tak, masz coś przeciwko?
-Oczywiście, że nie, Kotku. Coś się stało, że na stałe?
-Jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym - rozpłakałam.
    Mario od razu do mnie podszedł i mocno przytulił. Nie opierałam się. Rozum mówił, że źle robię, ale serce krzyczało co innego. W jego ramionach czułam się bezpieczna. Powoli się uspokajałam, a on nadal trzymał mnie w uścisku, nawet nie myśląc o tym, aby mnie z niego wypuścić.
-Ciii. Wszystko się ułoży, spokojnie. Nie płacz już - szeptał mi do ucha.
    Jego głos był dla mnie taki kojący. Gorzkie łzy mijały. Kocham go i to bardzo. Nie jestem nawet w stanie opisać jak, ponieważ nie da się tego ująć słowami. Żadne z nas nie zakończyło tego związku.
-Kiedy przyjdzie?
-Jutro rano o 11:00 muszę być na lotnisku. Zabiorę ją na zakupy, żeby wybrała sobie co chce mieć w pokoju. Tam gdzie miał być gabinet zmienię w pokój dla niej. Muszę tylko nająć kogoś do malowania.
-Pojadę z Tobą, a malarzy już masz. Zadzwonię do chłopaków i ekipa remontowa będzie lepsza od fachowców - zaśmialiśmy się - Ja naprawdę przepra...
-Możemy to odstawić na bok?
-To powiem chłopakom, żeby się przygotowali - nadal trzymał mnie w swoich silnych ramionach. Łzy się już nie lały, ale nadal mnie do siebie tulił - Co z nami? - spytał po chwili milczenia.
-Nie mam pojęcia - spłynęła mi łza.
-Nie płacz, proszę Cię. Kocham Cię bardzo mocno i zawsze będę przy Tobie.
-Też Cię kocham - odpowiedziałam cichutko, a jego usta delikatnie wygięły się ku górze tworząc uśmiech.
    W tym momencie miałam ochotę go pocałować. Może i dopiero wczoraj mnie zdradził, ale ja nie chcę być bez niego. To jeszcze większy ból, niż jego zdrada. Nie wiem co mam robić. Resztę dnia spędziłam na oglądaniu meczów. To mnie odprężało. Towarzyszył mi Mario. Moje powieki stawały się coraz cięższe. Coraz trudniej było mi je utrzymać. Poczułam, że się unoszę. Götze zanosił mnie na górę. Położył na łóżku i przykrył kocem. Myślałam, że się położy obok, ale on zszedł na dół.
    Jak każdego dnia obudziłam się i poszłam do łazienki. Kiedy zeszłam do kuchni zegar wskazywał godzinę 9:30. Otworzyłam lodówkę i wyjęłam z niej jogurt pitny. Usiadłam przy wyspie, a mój wzrok zatrzymał się na jednym punkcie, którym było niebo. Jego kolor był błękitny, bardzo jasny. Nie było na nim, żadnej chmurki, a słońce go przyozdabiało. Myślałam o wszystkim, a o niczym. O tym co było i co jest. Nie pominęłam również tego co mogłoby się wydarzyć. Z zamysłu wyrwał mnie Mario, który oznajmił, że powinniśmy już jechać. No tak, jest godzina 10:45. Ruszyłam do wyjścia, a on szedł zaraz za mną. Uprzedziłam go i sama otworzyłam drzwi do samochodu. Podczas drogi na lotnisko nikt nie odezwał się ani jednym słowem. Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Z torebką w ręce kierowałam się do środka lotniska. Mario po chwili do mnie doszedł i stanął za mną, ale jednocześnie blisko mnie. Jego ciało dotykało mojego. Usłyszałam kobiecy głos, który wydał komunikat, że samolot z Polski właśnie wylądował. Długo nie musiałam czekać i po chwili ujrzałam blond dziewczynkę, która zmierza w moim kierunku. Długo nie wytrzymała i podbiegła, aby się znaleźć jak najszybciej przy mnie. Przytuliłam ją bardzo mocno. Tęskniłam za nią.
-Natka, mogę z Tobą zostać? - usłyszałam jej głos.
-Oczywiście, że tak. Zamieszkasz ze mną.
-Mario - przytuliła się do piłkarza, a ten wziął ją na ręce.
    Podeszła do mnie kobieta i dała walizki Nikoli. Zdziwiło mnie to, że nie pytała o nic, tylko tak po prostu odeszła. Mała stała już o własnych nogach, a Götze wziął bagaże.
-Jesteś zmęczona? - spytałam.
-Nie - zaprzeczyła kręcąc główką.
-To co Ty na to, żeby pojechać teraz i wybrać dla Ciebie rzeczy do pokoju?
-Tak - złapała mnie za rękę.
    Siedzieliśmy w aucie i jechaliśmy na zakupy. Kiedy byliśmy na miejscu Nikola trzymała się bardzo blisko mnie i mówiła mi co by chciała w pokoju.
-Chciałabym o taki kolor - wskazała na farbę, która była odcieniu jasnego beżu - i o ten dywan - pokazała futrzasty dywan tego samego koloru.
-Okej, chodź tutaj są meble.
    Chciałam załatwić to szybko, żeby miała swój własny pokój. Wybrała to co jej się podobało. Była bardzo zadowolona, czyli ja też się cieszyłam. Dostałam telefon od Ewy, żebyśmy przyszli do nich o 18:00. Z zakupów wróciliśmy o 16:00, ponieważ trzeba było załatwić dowóz do domu. Ustaliliśmy, że meble przywiozą za 5 dni. W domu zrobiłam obiad, a Nikola w tym czasie oglądała bajki z Mario. Obiad postawiłam w jadalni na stole i zawołałam ich. Zjedliśmy go nic nie mówiąc. Po posiłku pozmywałam i trzeba było się zbierać do Piszczków. Ubrałam małą czarną i tego samego koloru szpilki z ćwiekami. Nikola chciała spódniczkę, więc pomogłam jej dobrać do tego bluzeczkę. Mario poradził sobie sam ubierając musztardowe spodnie i białą koszulę. Wszyscy byliśmy gotowi, więc wsiedliśmy do auta i skierowaliśmy się do posiadłości rodziny Piszczków. Na podjeździe stał już samochód Marco. Wysiedliśmy z pojazdu i kiedy staliśmy przed drzwiami, to zadzwoniłam dzwonkiem. W drzwiach stanęła Ewa ubrana w śliczną, koronkową, zieloną sukienkę i zaprosiła nas do środka. W jadalni siedzieli już Marco z Wiktorią, którzy się pogodzili. Reus wybaczył jej zdradę. Oprócz nas był jeszcze Pan domu, czyli Łukasz i ich córeczka Sara. Na stole były różne sałatki i suche przekąski. Przywitaliśmy się ze wszystkimi. Sara z Nikolą poszły się pobawić, a ja usiadłam koło Ewy. Wiktoria się do mnie nie odzywała. Nawet nie przeprosiła, a wydaje mi się, że chyba by wypadało tak zrobić. Czas mijał w przyjaznej atmosferze. Żartowaliśmy, dopóki Wiktoria nie darowała sobie docinki na mój temat, ale nadal byłam spokojna. Puściłam to mimo uszu i rozmowa toczyła się dalej. Ewa zawołała dziewczynki, aby coś zjadły. My również zabraliśmy się za potrawy, które przygotowała Pani Piszczek. Kolejne godziny mijały, w pewnym momencie odezwała się Wiktoria, ponieważ nasz temat zszedł na jedzenie.
-Spytajcie jej. Przecież tak dobrze się odżywia. Nic nie je, bo kaloryczne - powiedziała ironicznie.
-O co Ci chodzi? - zapytałam z trudem utrzymując spokój.
-Może przestań oddychać, bo powietrze też jest kaloryczne.
-Skarbie - zareagował Marco.
-No co? Nie dziwię się, że Mario Cię zdradził.
-Co proszę?
-A powiedział Ci coś jeszcze? Nie? To ja Ci powiem.
-Przestań - Mario mówiąc to położył swoją rękę na mojej nodze.
-Otóż Mario pieprzył się jeszcze z Ann. Nie wiesz kiedy? Walentynki spędzaliście osobno, ale on w towarzystwie Ann. I znaleźli się w łóżku. Mówił, że tego było mu trzeba - zaśmiała się ironicznie.
    Szybkim ruchem zdjęłam dłoń Niemca z mojego uda i mówiąc ciche przepraszam odeszłam od stołu, przy którym siedzieliśmy i udałam się do salonu, gdzie były dzieci.
-Niki, jedziemy, bo już późno.
    Mała bez żadnego sprzeciwu pożegnała się z Sarą i poszła się ubierać. Mario już czekał w korytarzu.
-Kochanie..
-Porozmawiamy w domu - ucięłam - Przepraszamy, ale będziemy się już zbierać. Dziękujemy i pa - te słowa skierowałam do przyjaciół siedzących w jadalni.
    Wsiedliśmy do auta i w niezręcznej ciszy jechaliśmy do domu. Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że mała śpi. Kiedy piłkarz zatrzymał auto szybko wyszłam i otworzyłam drzwi, a on zabrał Nikolę. Położył ją w pokoju a ja poszłam do łazienki, w której po chwili znalazł się on.
-Kochanie, to nie tak.
    Przemilczałam każde jego słowo uważając, żeby się nie rozpłakać.
-Kocham Ciebie i tylko Ciebie - wyszedł.
    Zeszłam do salonu, w którym Mario siedział na kanapie. Kiedy mnie zobaczył od razu wstał.
-Kotku.
-Daruj sobie. Powiedz mi ile razem wtedy byliśmy - zdałam to pytanie, chociaż dobrze wiedziałam ile.
-Cztery miesiące.
-A ile teraz jesteśmy?
-Dwadzieścia miesięcy - odpowiedział cicho.
-Przez szesnaście miesięcy udawałeś, że wszystko jest w porządku. Przez szesnaście miesięcy mnie okłamywałeś. To co mówiłeś, to tylko puste słowa? 'kocham Cię', 'jesteś najważniejsza', 'tylko Ty się dla mnie liczysz'.
-Nie, ja Cię cholernie kocham - podszedł, a ja się oddaliłam.
-Nie chcę Cię znać - łzy leciały mi po policzkach.
-Kocham Cię, wybacz mi proszę. Ja nie potrafię bez Ciebie żyć. Przepraszam.
-Chodź - skierowałam się do kuchni.
-Weź szklankę do ręki - zrobił to o co prosiłam - Teraz ja puść.
-Rozbije się.
-Puść - zrobił to co powiedziałam. Szklanka uderzyła o podłogę, co skutkowało rozbiciem się jej - teraz ją przeproś i zobacz, czy się pozbiera i wróci do dawnej postaci - wyminęłam go.
    Usłyszałam ciche 'tak bardzo Cię kocham'. Ktoś dzwonił do drzwi. To był Łukasz. Wypuściłam go, a on od razu podszedł do Mario.
-Jak mogłeś jej to zrobić? - uderzył go, ale on się nie bronił.
-Łukasz, zostaw go - złapałam go za rękę - a Ty chodź - skierowałam te słowa do Götze, ponieważ z jego łuku brwiowego płynęło dużo krwi. Znowu. Szłam do łazienki, a Niemiec dotrzymywał mi kroku. Usiadł na wannie, tak jak wczoraj, a ja przemyłam mu miejsce, z którego lała się krew. Wyjęłam z szafki cieniutkie białe plastry i przykleiłam mu najcieńszy jaki był. Swoje dłonie położył na moich biodrach.
-Koch...
-Nie chcę Cię znać - powiedziałam cicho, przez łzy.
    W salonie siedział Łukasz. Podszedł do mnie i przytulił. Rozpłakałam się w jego ramionach. Piszczu jest dla mnie jak brat. Opiekuje się mną, martwi się o mnie. Nawet nie wiem kiedy Mario poszedł do sypialni. Gdy się odwróciłam zobaczyłam, że trzyma walizkę. Odwróciłam wzrok i jeszcze bardziej się rozpłakałam.
-Kocham Cię i tego tak nie zostawię - usłyszałam i wyszedł.
-Nie płacz mała.
-Idź do Ewki i Sary - wysiliłam się na uśmiech - poradzę sobie. Łukasz, znasz jakichś dobrych malarzy?
-No pewnie!
-To daj numer.
-Masz ich numery - zaśmiał się - wpadniemy jutro koło 10:00.
    Kiedy Łukasz wyszedł, skierowałam się do łazienki, a potem do sypialni i wylewałam kolejne łzy.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

Heej :)
Jak tam? Podoba się rozdział?
Immobile w Dortmundzie, łiiiii! :D

Czytasz = Komentujesz

Pozdrawiam :)